Papua Blues, een boek van Koos Knol

Discover Our Collection (For Sale)

Vlug laden we alles in. De jongens van onze gezonken boot besluiten bij de motor te blijven overnachten en morgen zelf hulp te gaan zoeken. We keren om en laveren weer door de branding. Op zee wordt vol gas gegeven en voordat we het in de gaten hebben schuiven we de mangrovebossen weer in, om even later het bivak te bereiken. Eindelijk. Ik ben nu echt gebroken en voel me zwak. Ik weet nu al dat mijn conditie pijlsnel achteruit gehold is vanmiddag en dat de malaria binnen nu en een uur zijn opwachting zal komen maken. Ik barst van de koppijn en voel alle energie uit m’n lijf wegvloeien. Ik mag op een houten brits gaan liggen. Het maakt me niets meer uit. Doodgaan is nu ook niet meer erg. Zelfs de beloofde sigaret sla ik sloompjes af

het boek dat ik schreef en dat binnenkort, eind oktober, uitkomt.

2 stemmen

my great wish is to have my book 'Papua Blues' translated into English by a professional translation agency. The costs are around €4,000. Every contribution is very welcome.. See QR code above

.......De rubberen bandjes raken de grasmat, pollen vliegen omhoog. Het heeft even hiervoor flink geregend want er liggen fikse plassen op de baan. En dan gebeurt er iets wat mijn leven verandert. Ik huil van het ene moment op het andere. Uit alle macht probeer ik me te verstoppen door met mijn ogen stijf dicht richting buiten te blijven ‘kijken’. Ik wis mijn tranen en zeg zachtjes: ‘Welkom terug, Koos.’ Ik hobbel met m’n twee tassen achter de andere passagiers aan, door het veel te nauwe gangpad, zweef het naar buiten gedraaide trapje af. Het eerste wat me vertrouwd aandoet, zo herkenbaar, is de zompige geur van modder. De geur vervaagt de tussenliggende jaren, het is de geur van gisteren. Het moment is terug dat ik met mijn zusje Henny langs de sloot van modder, taartjes zit te maken om die daarna in de zon te laten opdrogen.....

......De groep jongens die het ritueel gaan meemaken varieert in leeftijd. De oudste lijkt me een jaar of zestien, de jongste een kereltje van zes. Ze zitten op diverse plekken in de ruimte, omringd door mannen en oudere vrouwen. De trommen dansen inmiddels al een paar uur, op het ritme van handen die op en neer gaan. Het stof in de lichtbanen van de zon lijkt mee te dansen. De mannen zijn de jongens aan het beschilderen. Zwart als ondergrond op het hele lichaam, wit om tekening aan te brengen en hier en daar gelige leem........