Recensie van het boek Papua Blues (van Koos Knol)

 

Ik heb het uit....en nog wel zo langzaam proberen te lezen....  Het is een schatkist en een prachtig zelfportret!!!  Ik vind het razendknap hoe Koos via zijn heel persoonlijk zelf een blik geeft door kieren van antropologische  juweeltjes. Ik bedoel: elk verhaal ou aanknopingspunt kunnen zijn voor een volledige antropologische studie zonder meer. Ik denk ook dat er erg veel informatie , die hij zo eventjes aaneen weet te rijgen als een lint van ervaringen,  observaties en en emoties in Papua, nog maar nauwelijks zo gezien of benoemd is. Daarom alleen al is het fantastisch dat hij dit uit zichzelf heeft weten op te diepen. Het is een geschenk aan de wereld, aan de Papua's en aan mij als lezer. Het is voor hem een manier om zijn gedachten en emoties een beetje te herordenen, maar ook is het een document over Papua in onze tijd. Ik herken natuurlijk veel , ben vaker op dezelfde plekken,  bij dezelfde mensen en hun  emoties. Maar er is ook een groot deel dat ik nog niet zo kende.

Wat is het bloedje bloedje mooi wat hij allemaal bij elkaar geschreven heeft. Het is een topper, dit boek. Niet in de laatste plaats vanwege het al eerder genoemde indrukwekkende zelfportret dat er uit de verhalen tevoorschijn komt. Schrijver heeft lak aan exotisme, stelt zich kwetsbaar nieuwsgierig op ten aanzien van andere visies op het menselijk bestaan en daarbij behorende  ideeënwerelden. Daarover schrijft hij in beeldende taal; over gedachten, emoties, bevreemdende situaties maar vooral over mensen zelf. Hoe hij dat weet op te roepen, met poëtische zinnen weet te beschrijven....ik probeer langzaam te lezen maar het gaat niet, dit is een page turner,  een absolute aanrader!